Събравъ же съборъ Цѣсар̑ь призъва Кѡнстантїна Фїлософа, и сътвори и слꙑшати рѣчь сьѭ. И рече: Вѣмь тѧ трѹдьна сѫшта, Фїлософе, нъ потрѣба ѥстъ тебѣ тамо ити; сеѩ бо рѣчи не можетъ инъ никътоже исправити ꙗкоже тꙑ. Отъвѣшта же Фїлософъ: И трѹдьнъ сꙑ и больн̑ь тѣломь, съ радостьѭ идѫ тамо, аште имѣѭтъ бѹкъви въ ѩзꙑкъ свой. И рече Цѣсар̑ь къ нѥмѹ: Дѣдъ мой и отьць и ини мъноѕи искавъше того, не сѫтъ того обрѣли, то како азъ могѫ то обрѣсти? Фїлософъ же рече: То къто можетъ на водѫ бесѣдѫ напьсати и ѥретїчьско имѧ обрѣсти?